1η Ποιητική Συλλογή

 Δακρυγόνες στιγμές.

Είναι αυτές οι κρύες νύχτες

που αναιρώ το ίχνος

στο διάσελο του κόσμου

το χαμόγελο παγώνει

στην πόρτα του παραδείσου

καλυμμένο με κρύες κραυγές

εκεί που η ελπίδα δεν ταξίδεψε ποτέ

και οι ψυχές περνούν λυπημένες

στο ευσεβές προσκύνημα

σηματοδοτώντας τα σώματά μας

με σίδερο και φωτιά

με μετρημένους χρόνους

ανυπαρξίας θάρρους

εκεί που η πέτρα μιλά σιωπηλά

και η βροχή ξεθωριάζει τις ρυτίδες

εκεί που η ιστορία μας γίνεται

ένα τείχος δακρύων.

Εκεί που δίστασε η σταγόνα

να αφεθεί στον ίλιγγο της πτώσης.

Οι σκιές ερίζουνε για το μερίδιό τους στο σκοτάδι

καλπάζοντας σε άνυδρα τοπία

μέσα στην απάθεια του χρόνου.

-Ερείσματα της σιωπής

Στα αρχαία καλντερίμια της θνησιμότητας των κρίνων έτσι απλά χάθηκε η έκταση του χρόνου. Η μουσική ροή του πάθους και η ευφράδεια της ζωής οι φωτεινότητες της ζωής που μας κατατρέχουν αιχμαλώτισαν τις επιθυμίες μιας ανοιχτής καρδιάς κατά την ώρα του έρωτα και της μεταμόρφωσης.

Θέλω να είμαι..

Θέλω να είμαι η περιέργειά σου τη νύχτα το αποτύπωμα των σανδαλιών σου το βαμβάκι που γεμίζει το μαξιλάρι σου το νυχτερινό τραπέζι που αγγίζεις με τα νυσταγμένα χέρια σου. Θέλω να είναι ο αλγόριθμός σου από τις καμπύλες του χαμόγελου σου. Θέλω να είμαι η εξίσωση της οργανικής ύλης σου η ώρα των στεναγμών σου τη λειτουργία του πνευμονικού σου χορού. Θέλω να είμαι ο φρικτός φόβος του αντίο σου ο στεναγμός της μνήμης σου η κραυγή του εγκεφάλου σου τη χαρά της καρδιάς σου η κραυγή του οργασμού σου ο λόγος για το δάγκωμα του χείλους σου. Θέλω να είμαι το αγαπημένο σου λάθος το όνειρό σου η ευτυχία σου ο πονοκέφαλος σου η αγωνία σου Θέλω να είμαι το σωστό ρήμα του ατελούς παρόντος σου.

Παραλογιστικές συνειδήσεις

Yποσυνείδητη πρόκληση Ψευδείς προφήτες να πεθάνουν και καλά για μια αγκαλιά Κλέβοντας τα όνειρα των ονείρων Περισσότερη είναι η βρωμιά των λέξεων. Οι γυμνές μάσκες δεν κουδουνίζουν τα πλήθη. Διανυσματική αντανακλαστική. Πληθώρα οι ανθρώπινες ατέλειες. Μέσα σε αυτό το πνεύμα δεν υπάρχει τίποτα αλήθεια υποσυνείδητη άρνηση καταστροφικά, αηδιαστικά πνεύματα απελπισμένες φρενίτιδες στριμμένες ψυχές πεθαίνοντας να λατρεύουν το κενό τους.

Για μια Ιθάκη νοητή.

Κίνησε τώρα μαχητή για μια Ιθάκη νοητή κι αν ειναι το καράβι σου μικρό για το ταξίδι σου αυτό, να μην δειλιάζει η ψυχή μές στο ταξίδι το μακρύ. Εσύ δεν είσαι μοναχός κάποιος σου είναι βοηθός. Ντύσε με θάρρος την καρδιά, ψάξε να βρείς παρηγοριά κοίταζε πάντοτε ψηλά και αν είναι οι δυσκολίες σου πολλές και λιγοστές είναι οι στεριές μην αποκάμεις Μαχητή! Προχώρα για μια Ιθάκη νοητή.

Δούναι και λαβείν.

Ενα όνειρο και μία άγνωστη άναρθρη κραυγή μένουν κενά από τη χημεία του χώματος άπληστα, άσηπτα στο στίγμα της βροχής . Το πρόσταγμα μιας αλλοπρόσαλλης στιγμής χαράζει από την αρχή ξανά τα σύμφωνα που διαχωρίζουν τον κόσμο μας από τη φωνή του δούναι και λαβείν …

Τα μαντήλια των Ανέμων.

Στον υποθάλαμο της μνήμης ανάμεσα από λέξεις φευγαλέες παίζουν κρυφτό στου μυαλού τις άλέες οι λέξεις που ποτέ δεν θα θυμάμαι. Πριν ωριμάσει ακόμα ο καιρός και οι αισθήσεις οι εγκεφαλικοί νευρώνες σας τύλιξαν στα απαλά μαντήλια των ανέμων.

Ατακτες ερρειμένες ιδέες.

Φύλλα σκαρφαλωμένα στο πάτωμα Σελίδες αιμορραγούν γραπτά λόγια Οι λέξεις καίγονται με σκηνοθετημένη ταχύτητα Η σκέψη των συναισθημάτων μπερδεμένη αναμειγνύεται Ο χρόνος πετάει χωρίς προσοχή Διασπορά ατάκτως ερρειμένων ιδεών από το μυαλό στη σελίδα Η βροχή έξω στο δρόμο δυναμώνει Κρύβοντας τα ίχνη των δικών μου δακρύων.

Αφελής ρομαντισμός. Εγώ κοιτάζω την καρδιά σου αυτή όμως έγινε άνεμος… Ηταν ήλιος που φώτιζε τα βήματά μου στις σκοτεινές ατραπούς, δεν ξέρω σε ποιό σύμπαν τώρα ζωογονεί κάποιων άλλων τα όνειρα. Ούτε ενα μισοφέγγαρο για μένα που πέταξα στα πόδια σου όλες τις χαρές του κόσμου κι άνοιξα τους κρουνούς της ομορφιάς μέσα στ’ απορημένα σου μάτια. Δεν άντεξες να περπατάς στον κήπο του ουρανού, μάλλον αστόχησε ο αφελής ρομαντισμός μου ενώ έβλεπα σε έναν φευγαλέο διάττοντα τον ήλιο της ψυχής μου. Η καρδιά σου έγινε μια μικρή μέλισσα που τρέχει απο λουλούδι σε λουλούδι, άστατη πεταλούδα τα αισθήματά σου, προδομένο το μεγάλο όνειρο και η ζωή που γέρασε μας χλευάζει εκδικητικά. Ψυχές αίωρες. Κάποιος άλλος για μας γίνεται το μονοπάτι ο εαυτός μας γίνεται ο γκρεμός στην άνυδρη έρημο της επιθυμίας μηδέ οάσεις, μηδέ βεδουίνοι μόνο ο δίμορφος δαίμονας της λαγνείας. Ψυχές αίωρες αιωρούνται στον αέρα, οι κοσμημένες απ τον Ερωτα οι χαιδεμένες απ τον Θάνατο. πλανώνται μέσα σε χρόνους αποδοχής και χρόνους της απόρριψης… Πρόσωπο – απρόσωπο. Πρόσωπο – απρόσωπο που πιστοποιούσε με την παρουσία του την αθρώπινη ύπαρξη. Δεχθηκε ένα πρωινό τον χαιρετισμό του ήλιου. Ο χρόνος ίδρωσε τόσο πολύ που κρύφτηκε μέσα στην παγωμένη ύλη Ο χόρος εξαφανίστηκε, αφού υποψιάστηκε πως δεν υπήρξε ποτέ! Υποθηκευμένη Ζωή. Ανάπηρα πέτρινα χρόνια πάντα η ίδια διαδρομή χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς χωρίς αλλαγές κλειδιών γραμμών απο μεθυσμένους σταθμάρχες μονάχα τα πρόσωπα άλλαζαν στην ιστορία του αίματος. Μετά απο τόσους και τόσους γκρεμούς έμαθα να μετράω την ταχύτητα της πτώσης Μια ζωή υποθήκευα την ζωή μου σε άδεια χέρια σε κρύες ανάσες σε απλανή βλέμματα. Τωρα αν εσυ κάνεις λίγη ησυχία ίσως να με ακούσεις να ζώ.. Οι μίσχοι των Κρίνων. Έχασα το κομμάτι του χρόνου, ή ο χρόνος μου έχασε το ίχνος του. Πήρα τη βροχή, και ράντισα τους μίσχους των κρίνων. Και έδωσα μακριά την καρδιά μου, Σε κάποιον που δεν γνωρίζω, Και τώρα δεν μπορώ να τον βρω, Κοιτάω παντού. Ζωγράφισα τα αστέρια, Και κάλυψα το φεγγάρι, Και τώρα είμαι χαμένος, Και ψάχνοντας παντού, Για τα αστέρια και το φεγγάρι, Στέκομαι μπροστά στην θάλασσα εκεί που βυθίζετε με την παλίρροια. Η παλίρροια Συνδέεται με το φεγγάρι, Που θα με οδηγήσει στα αστέρια, και αυτά με την σειρά τους στην καρδιά που ψάχνω… Ποτέ ξανά. Έμαθα για την αγάπη μιά φορά στις άκρες των τρυφερών δακτύλων, στην άκρη των αρωματισμένων ώμων ντυμένη με μαργαριτάρι και δαντέλα, αλλά έχασα την αγάπη πολύ σύντομα με το χτύπημα των φαύλων γλωσσών μια αγαπη που άργησε να σφυρηλατηθεί πάνω στο αμώνι των αναμνήσεων Η αγάπη τους ήταν εκεί μέσα μου μια αγάπη δανεική Ποτέ ξανά… Ποτέ ξανά… Χίλια γράμματα. Χίλια γράμματα αντάλλαξαν, ένα εκατομμύριο αναμνήσεις που έγιναν αχνός στον υποθαλαμο του μυαλού μου. Ενα λαμπερό αστέρι έσβησε σκόρπισε την σκόνη του στο αχανές σύμπαν ο χρόνος σταμάτησε την στιγμή του αστρικού σούπερ νόβα ακόμα και όταν προσπάθησε η απόσταση για να παίξει ένα βρώμικο παιχνίδι Η απόσταση χρησιμοποίησε την κακή επικοινωνία και δωροδόκησε το Εγώ για να βοηθήσει τον χωρισμό μας. Τα γράμματα σταμάτησαν, οι μνήμες έγιναν πικρές. Από ό, τι ήταν ‘είναι γραφτό’ σε αυτό ήταν «ένα λάθος ίσως». Η αγάπη περιπλανήθηκε σε κενά δρομάκια, χάθηκε μέσα σε δυνατά αστραπόβροντα. Διάβηκε το κατώφλι του Χρόνου και κλέιστηκε ερμειτικά στο χρονόντουλαπό του. Που και που όταν ο ουρανός είναι ξάστερος κάθομαι στην βεράντα μου και βλέπω εκείνη την μακρινή κουκίδα στο απέραντο διάστημα και με σπαραγμό ψυχής και δάκρυα στα μάτια κοιτάζω την αχλύ του αστεριού εκείνου… Νίψον Ανομήματα Μη Μονάν Οψιν. Υπάρχει χρόνος να αισθανθείς Και χρόνος να φοβάσαι Δεν υπάρχει μυστήριο Χωρίς αλίευση Μην μένεις αιχμάλωτος της υπερηφάνειας Διώξε την κενοδοξία και την φιλαυτία απο μέσα σου Σπάσε το κακό σου “εγώ” Πλύνε στην κρήνη της καρδιάς σου όλα σου τα αμαρτήματα και όχι μόνο το πρόσωπό σου. Ελα να δείς και εσύ καθαρός την άλλη πλευρά της ελευθερίας! Σταροχώραφα της Σκέψης. Ο χρόνος μου, ειναι χρόνος μιας ανάστασης που κρατάει την θύμηση του Θανάτου και όλων των περασμένων χωρίς την αίγλη του επέκεινα. Ο κόσμος είναι ένα κάτοπτρο. Μια αντανάκλαση του έσω ιερού. Είναι ποδηγέτης της σκέψης και αρχιτέκτονας του πεπρωμένου. Οι υποσχέσεις του κόσμου μοιάζουν με σκιάχτρα τον αύγουστο που φυλάνε τα σπαρτά και άσπαρτα σταροχώραφα της σκέψης περιμένοντας τον αλωνάρη για τον θερισμό. Στυπόχαρτο. Μετρώντας μέρες Δεν έχω υποσχέσεις να σε αγαπώ για πάντα Η ζωή είναι ένας ασταθής χρονομέτρης μετρώντας μέρες πριν από το μακρύ ύπνο μας. Δεν έχω υποσχέσεις να μας κρατήσουν μαζί το μυαλό μου είναι ένα διαταραγμένο υψίπεδο Λέξεις που κρέμονται στον αέρα Τα μάτια που μιλούσαν την αλήθεια έχουν σβήσει. Σε κρύους ώμους ψιθύρισε η αγάπη μας σε παγωμένες αγακαλιές γράψαμε το βιβλίο μας Τότε που η μαγεία είχε κίνηση τώρα που η μαγεία εχει εκλέιψει. Στραγγίζουμε το μελάνι απο την πένα μας και τις όποιες σταγόνες έχουν πεσουν στο χαρτί τις απορροφά το στυπόχαρτο πριν φτάσουμε στο τελευταίο μας κεφάλαιο. Ελπίδα. Κοίτα μπροστά σου τη ζωή που σου χαμογελάει, σ’ ένα ταξίδι μακρινό που θέλει να σε πάει. Ο κόσμος ζει με τις χαρές μα γω δεν τις γνωρίζω, μόνο ξυπνώ με βάσανα και με καημούς σπερίζω. Ποτέ μου δεν γνώρισα χαρά, χαρά δεν περιμένω, μοιάζω σαν να’ μαι του καιρού πουλί κυνηγημένο. Σαν σε μπερδεύει η ζωή και ψάχνεις απαντήσεις, κοίταξε μέσα στην καρδιά εκεί θα βρεις τις λύσεις. Το παρελθόν με συγκινεί το μέλλον με τρομάζει, και το παρόν που βρίσκομαι είναι μαχαίρι και με σφάζει. Δε μπαίνεις στον παράδεισο όσα κεριά αν ανάψεις, αν με τον πόνο του αλλουνού και ‘συ μαζί δεν κλάψεις. Από τότε που γεννήθηκα όνειρα μόνο κάνω, γιατί το χτίζω τ’ αύριο σε μιαν ελπίδα πάνω. Χρόνος Ανυπόγραφος. Άλλη μια μέρα βρίσκεται, μια άλλη μέρα πεθαίνει άλλη μέρα του χρόνου ροής μας ανείπωτη Ένα άλλο ψέμα μια άλλη ημέρα φωνάζει μια άλλη μέρα κρύβεται ο χρόνος μας ανυπόγραφος Τόσο δυνατός ήταν ο δεσμός Για να αλλάξω την αιωνιότητα, η αλήθεια της ψυχρής πέτρας Αλλά αδύναμη είναι η φόρμα μας ρίχνεται μέσα στη μέρα με το θέλημα του Θεού Καίγοντας τα φτερά μου στην ίδια φωτιά από την οποία γεννήθηκα ακολουθήσετε το φως, να ακολουθήσετε τον εαυτό μου καίγοντας τα φτερά μου, καίω τη μοίρα μου. τα φτερά της ζωής μας εξασθενίζουν μαραμένα από τα δικά μας δάκρυα. Η πύρινη λαίλαπα κατακαίει ότι έλαμψε στα μάτια σας κατακαίει τις αναμνήσεςι σας. Καίει όλους τους ισχυρούς κόμβους. μετά από αυτή την καταιγίδα που έχει μετατραπεί σε πιο γλυκιά βροχή βλέπω τα πύρινα χνάρια σας στην άμμο. πάνω από τις φλόγες μιας ακτής που ποτέ δεν χτίστηκε για να διαρκέσει με ό,τι μας έχεις απομείνει πια χτίζουμε την δύναμή μας σφυρηλατώντας τη μοίρα μας πάνω στο αμόνι των αναμνήσεων και απλά προχωράμε… Σκοτεινές Διαδρομές. Και πάλι ξεκινώ με τις ίδιες απορίες μπερδεμένοι δρόμοι σε σκοτεινές διαδρομές. Σε νοιώθω ψυχή μου άνετη στα όνειρα αράζεις ύπουλα σε παραστάσεις του χθές. Ανεξίτηλη φωτογραφία η ματιά σου μέσα στου κόσμου τα γιατί αρρωσταίνεις και δεν μιλάς όταν ρωτάνε γυρνάς την πλάτη και σωπαίνεις… Στον εαυτό σου βυθισμένη μια ζωή πάντα το λάθος να διαλέγεις… Νέα Αγάπη. Ο αδηφάγος Χρόνος δαπανάται όπως το εκκρεμές όπως η έννοια της χαράς και της θλίψης Η μοίρα της βούλησης έμεινε κενή. Μπορούμε να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε μια Νέα Αγάπη που θα αγκαλιάσει όλον τον κόσμο, που θα επουλώσει όλες τις πληγές του παρελθόντος που θα παράγει νέα κυκλοφορία, νέα υγιή κύτταρα. Στην άκρη των χειλιών μας βρίσκονται τα πραγματικά ονειρά μας. Στη διαφανή ηχώ έβαλα την Αγάπη, στα βλέφαρα μου το χάδι σας. Beyond Eternity. Υπάρχει ένας άνθρωπος σιμά σας είναι ο ιδιοκτήτης μιας κλεψύδρας που ολοένα τελειώνει η άμμος μέσα της. Ο Πανδαμάτωρ αλλά και αδηφάγος χρόνος σβήνει κάθε ίχνος και θέλει απλώς μια άλλη ζωή. Τα χρόνια περνούν το γνωρίζει πολύ καλά. Είναι μόνος του οδηγώντας την πιο σκοτεινή μοίρα του. Κλαίει τη νύχτα. Περιμένει απλά να προκύψει η στιγμή και να περάσει απλά και ταπεινά το μέγα διάσελο του κόσμου τούτου. Εδώ έρχεται ο άνθρωπος Το ρολόι χτυπά Είναι ιδιοκτήτης του χρόνου ενός χρόνου που τρώει τις σάρκες του και κατέχει τις ζωές μας Τώρα πια δεν κλαίει την νύχτα προσμένει με απολυτη ειρήνη και ηρεμία αυτό που δεν μπορεί να αποφύγει αυτό που δεν μπορεί να αρνηθεί το πέρασμα στην Αιωνιότητα… Νόστος… Ο Νόστος θα φέρει πίσω κάθε κρίμα και όνειρα που χάθηκαν στης ξενιτιάς το κύμα Ταξίδια σε συνόδευσαν σε τόπους εξορίας και κύκλοι επάλληλοι χάθηκαν στο βάθος της ουσίας Και απέμεινε μόνος ο άνθρωπος χωρίς καμία σημαία με όνειρα κενά και λάφυρα λαθραία Διανοητική Φυγή. Κάθε φορά που τα μάτια μου πέφτουν στο βλέμμα του άγνωστου πάρτε τη νύχτα και να την αντικαταστήσετε με την αυγή σας. Όταν το μονοπάτι μου είναι ασαφές και το θάρρος μου αρχίζει να ξεθωριάζει όταν πέσω θύμα των παγίδων δυσπιστίας διώξτε τους φόβους μου και καταστρέψτε την ενοχή μου. Μια αιωνιότητα του βάρους έχει φύγει. Στεγνώστε τη θάλασσα, γυρίστε όλα τα φώτα έξω στον ουρανό, εκεί που σβήνουν όλα τα αστέρια. Κάντε την παρουσία σας αδιαμφισβήτητη και να παρακολουθήσετε τη διανοητική φυγή. Αφήστε όλους εκείνους που κατοικούν στη σκόνη και γεννηθείτε ξανά υπό το φως της ενοχής που συντρίβετε. Αχτίδες σπασμένου υπερύθρου. Τυφλός στο Είναι μου περνάω και αφανίζομαι φθάνω στον ορισμένο μου τόπο σαν σφαχτό μυρίζω το μαχαίρι. φέρνω ένα τελευταίο γέλιο μου στα μάτια μου τριγύρω και κάποια αλαργινή οπτασία μ’ αλλιώτικο μύρο. Βλέπω τη ζωή μου, τα ονειρά μου που φύγανε και πάνε στ’ αλλιώτικα μάτια αυτών που αγαπάνε… Λιτανείες Ψυχών Κυριακάτικα πρωινά μές την αχλύ του ονείρου λιτανείες ψυχών μες την σφαίρα τ’ απείρου. Συντροφεύουν φαντάσματα σε ερείπια και χαλάσματα για κάποιες ανεκπλήρωτες επιθυμίες για κάποιες ανομολόγητες αμαρτίες… Υπόγεια φλέβα μυστική που ορίζει της ζωής μας την αρχή. Οι ψίθυροί μας. Θέλω ένα άγγιγμα ένα φώς, ένα μικρο σημάδι να ξεφύγω απο της ψυχής μου το σκοτάδι. Ρυτιδιασμένα πρόσωπα χαραγμένα απο την θλίψη που ή μοίρα η Λάχεσι είχε πάντα ορίσει. Οι ψίθυροί μας παίρνουν φωτιά και γίνονται τυφώνες σαν γοργοφτέρουγοι αετοί, πετούν μεσ’ τους αιώνες. Σημάδια του Χθές. Σκόρπιες σκέψεις και φωνές Την ψυχή μου μαυρίζουν σημάδια του χτες Σκόρπιοι ανέμοι εδώ κι εκεί Ό,τι χτίζω θα πέφτει κι ό,τι χτίζεις μαζί Μα είχα μια ελπίδα, έχω μια ελπίδα Σαν πέφτουν γύρω μου χιλιάδες πια οι σφαίρες Πως θα ‘ρθει η ώρα που του νου η λεπίδα Θα πάψει να ματώνει πλέον τις γαλάζιες μέρες… Ροή της ύπαρξης. Η μέρα τρέχει, ξυπόλητη, αποφασιστική, καταπατώντας τους ανθρώπους και τις επιθυμίες, τις λύπες και τις άχρηστες νίκες. Το αντιμετωπίζω όσο μπορώ αλλά παραμένω φυλακισμένος ανάμεσα στα εργαλεία του ηλιοβασιλέματος. Χάνομαι, αλλά και γεννιέμαι ξανά, σαν ένα λυπημένο δάκρυ. Στη ροή της ύπαρξης, κάθε βράδυ δημιουργεί την ημέρα, τίποτα δεν σταματά και η ζωή συνεχίζεται όπου κι αν βρίσκεστε, όπου κι αν πάτε. Και κάθε ξύπνημα είναι μια νέα εμπειρία για να ζήσουμε και να κρατήσουμε τις αποσκευές της ψυχής μας. Τέφρα, κονίαμα και σκόνη. Τα όνειρά μας διάβηκαν φειδωλά μονοπάτια στενά χωμάτινα καλντερίμια ανήλιαγες κεραμοσκεπές αφήσαμε τα αποτυπώματά μας σε άνυδρα τοπία και τα οστεινά μας κατάλοιπα βορά στο καυτό παρανάλωμα των λαθραίων ιδεών… Ταξιδέψαμε μόνοι στην θάλασσα μαζί με ακατάληπτες έννοιες, λέξεις, ιδέες, τρέφοντας τις ψυχές μας με αυταπάτες και κενά συναισθήματα… Δώσαμε στον κόσμο τα γεννήματά μας δώσαμε όρκους αγάπης υπό τις χρυσαφένιες ανταύγειες της σελήνης. Θρέψαμε τα παιδιά μας με το Μάνα εξ ουρανού Γελάσαμε, κλάψαμε και ήρθε η στιγμή που μονολογήσαμε την έσχατη ώρα. Μάνα μου, Πατέρα μου, παιδιά μου. Να μην μας αφησετε στους ασφόδελους της ληθης και της λησμονιάς ξεχασμένους. Πρίν ξημέρωσει και βγεί ο Αυγερινός είχαμε μορφή τώρα απλά τέφρα, κονίαμα και σκόνη… ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΤΑ ΤΕΙΧΗ Θα κλείσουν ερμητικά τα τοιχώματα των ματιών στις αναγκαστικές προκλήσεις. Μοναδικός μας σύμμαχος η Ελπίδα που επιμένει να επιστρέφει για να γκρεμίζει του χρόνου του αδυσώπητου τα κάστρα. Ετσι θα συνεχίσουν να ανατρέπουν οι πράξεις την αβεβαιότητα του μέλλοντος με την ασκητική της βεβαιότητας πελεκώντας τις λέξεις σε όλες τις υποτιθέμενες μας προσδοκίες που ρωγμές αμφιβολίας ματώνουν πάνω στα κλειστά των ματιών μας τα τείχη. Ψυχή ερειπωμένη. Σιωπηλά χείλη και η ψυχή ερειπωμένη περπατάει ξυπόλυτη και μονοχίτων στους λεωφόρους της νύχτας. Δεν έχει χέρια να αγγίξει ούτε φωνή για αφήγηση Στη σύντομη στιγμή ενός στεναγμού μπορείτε να πιάσετε την ουσία της σαν τέφρα από μια πυρκαγιά που σβήστηκε χτυπημένη από την ουρά του ανέμου Ζει με χαμηλή φωνή χορεύει με τα αστέρια με το όνειρο των ονείρων Με το μελάνι του αίματος γράφει μόνο για εκείνους που καταλαβαίνουν τις λέξεις που πιάνουν τα υψηλά νοήματα που χάνονται στην βαβούρα του όχλου. Αυταπάτη του μηδενός . Σε σένα σήμερα πάλι θα σταθώ. Κατοπτρική εικόνα, εκστατική που τους καιρούς φευγαλέα ξεγελάει την τρεμάμενη δοσοληψία και ζητιανεύεις την υπόσχεση. Μια ηττημένη ανάμνηση αυτών που σε πόθησαν αλλά έπεσαν σε τέλμα στην αυταπάτη του μηδενός. Με σπαραγμό ψυχής χαρτογράφησα το ανεξίτηλο μειδίαμά σου. Στέκεις εκεί σιμά μου βουβή, ανάερη, σιωπηλή. Πέρασα μέσα απο τα μάτια σου πολλούς παγωμένους παραλλήλους. Ενσαρκώνεις την μοναξιά της θυσίας, του φθόνου, της ικεσίας. Είσαι εκεί απρόσιτη ανάμεσα στις μοσχοβολιές της Ανοιξης. Εξαγόρασα την ομορφιά σου σε αρχαία πορνεία και νταραβέρισα το λάγνο σου κορμί σε ανήλιαγα δωμάτια της σκέψης μου και σε μουχλιασμένα κρεβάτια. Τις τύψεις για χάρη σου εξημέρωσα. Και εσύ στέκεις εκεί στον ορίζοντα και μου γνέφεις ανάερα μέσα στον απόηχο και την απόκοσμη γαλήνη… Η ουσία μιας στιγμής. Μονοπάτια του μυαλού αδιάβατα Σαν λεπτές λεπίδες ξύνουν την υγρή άσφαλτο. Τι σιωπή απόψε! Μόνο η ανάσα μου με συνοδεύει. Μυρίζω ένα άρωμα, το δικό σου. Που με μεταφέρει? Στην πάλε ποτέ καλή εποχή της νιότης Και άσε με να εισβάλλω Από την ουσία μιας στιγμής Που οδηγεί ? Απλά Με φέρνει πιο κοντά σε σένα. Δακρυγόνες Στιγμές. Σπάζω κομμάτια γίνομαι κι αδειάζω. Πίνω απο τις οκτώ και κουβεντιάζω μόνος. Συντροφιά με την σκιά μου, πίνει και αυτή σουρώνει, τρεκλίζει, πηγαίνει πλάι στο κερί έτσι να φαίνεται διπλή, να ξεχειλώνει. Ετσι αισθάνεται ασφάλεια, πως μεγαλώνουμε μαζί δηλώνει. Μεγαλώνω, εκδηλώνω γκρί κι απλώνομαι κι εγώ σαν σκιά ξεχειλώνω, μακραίνουν τα άκρα, μικραίνει ο κορμός, οι ρυτίδες σωρός – μαραζώνω! Πίνω απο τις οκτώ σκιά αισθάνομαι πλάι στο κερί και εγώ, σπάζω κορμό σε χίλια δυο κομμάτια ανοίγω τα μάτια, ξάφνου υγρασία η σκιά σε ακινησία, σπάζω σκιές δακρυγόνες στιγμές σπάζουν και σουρώνουν οι λέξεις που μιλούν σε ψυχές. Πέταξε λίγο χώμα πλάι στο κερί κι αυτό σκιά θα έχει… Κραυγές της ψυχής. Έχασα στην ονειροπόληση, Σε μια άλλη τροχιά Απλά βλέποντας τις αλλαγές που βλέπουμε Η αλήθεια αφθονεί μέσα σε σας και σε μένα Ο σκοπός για εμάς είναι να είμαστε απλά. Ξεκινώντας από ένα σημείο χωρίς επιστροφή Η ζωή δεν είναι εκεί για να υποφέρει και να κάψει Πρόκειται για μια σταθερά αναμμένη διαμονή Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να αγαπάμε και να μαθαίνουμε Ας είμαστε ταπεινοί με τη σειρά μας Κουνισμένες ψυχές στην αγκαλιά της δυσαρέσκειας, Εκεί καθόμαστε, κλαίμε και θρηνούμε Ωστόσο επιλέξαμε να μην παρακάμψουμε Για μεγαλύτερα πράγματα για μια δόξα εφήμερη και για μια γούρνα νερό οχι απο την καθάρια πηγή του βουνού, αλλά απο μια λακκούβα καταμεσής του δρόμου της ζωής μας αμφιβόλου ποιότητας και ποσότητας νερού. Ποιοι είμαστε, όταν κανείς άλλος δεν βλέπει Είναι αυτό που παρατηρούμε πραγματικά με τις προτιμήσεις μας Είμαστε γνήσιοι ή απλώς μιμούνται, Αυτό που νομίζουμε, άλλοι περιμένουν .. Αληθινή χαρά θα ακολουθήσει, όταν στις καρδιές μας, θα αρχίσουμε να μιλάμε Τα μάτια αντανακλούν όλα αυτά που υποθέτουμε Γιατί δεν υπάρχει μεταμφίεση Εκεί βλέπουμε τις κραυγές της ψυχής. Θύμηση. Μεσάνυχτα Τσιμουδιά από το πεζοδρόμιο Έχασε το φεγγάρι τη θύμηση του Χαμογελάει μονάχο. Στο φως του δρόμου τα πεσμένα φύλλα μαζεύονται στα πόδια μου και ο άνεμος αρχίζει να μουρμουρά.. Ολομόναχος στο φως του φεγγαριού Μπορώ να χαμογελώ στις μέρες του παρελθόντος Η ζωή ήταν όμορφη τότε Θυμάμαι την εποχή που γνώριζα τι θα πει ευτυχία Η θύμηση ας ζήσει και πάλι. Κάθε λάμπα του δρόμου μοιάζει να τρεμοπαίζει. Μια τελική (της) προειδοποίηση Κάποιος μουρμουρίζει κι η λάμπα του δρόμου αναβοσβήνει. Και σύντομα θα είναι πρωί. Πρώτο φως της ημέρας Πρέπει να περιμένω να ξημερώσει Πρέπει να σκεφτώ μια νέα ζωή Και δεν πρέπει να το βάλω κάτω Όταν η αυγή έρθει η αποψινή νύχτα θα γίνει επίσης μια ανάμνηση Και μια νέα ζωή θα αρχίσει. Τελευταία στερνά των μουντών ημερών Η παγωμένη μυρωδιά του πρωινού Μια λάμπα του δρόμου πεθαίνει, άλλη μια νύχτα θα τελειώσει… Άλλη μια μέρα θα ξημερώσει… Νύχτες γεμάτες δάκρυα… Οι άνθρωποι που αγαπούσα, Έρχονται και φεύγουν. Αλλά ο κόσμος δεν σταμάτησε ποτέ και όλοι συνεχίσαμε. Ήμουν μόνος μου και βρήκα ακόμα το δρόμο μου, μέσα από μερικές νύχτες γεμάτες με δάκρυα, και την αυγή των καιρών. Παραφωνία ενος Μονολόγου. Ατολμες υδρόφοβες ψυχές επιχειρούν να παραστήσουν το κριτή του θανάτου περιτριγυρίζουν να σταλάξουν φαρμάκια στη ψυχή. Μετέωρα τα βήματα μου σ’ ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή απολογούμαι για την αγάπη στ’ άχρονα περάσματα της γής. Κοιμάμαι στην αγκαλιά σου γεύομαι στο ξύπνημα σου θεικούς καρπούς του δικού μας ποταμού. Σφυρηλατούν τα χέρια εκφάνσεις του κορμιού περιφέρονται τ’αστέρια συμμετέχοντας στα παιχνιδίσματα του δειλινού. Σημαδεύει η αλμύρα τα γυμνά πεδία αυθαδιάζει η πορεία στην ανάσα της πείρας αποκοτιά η προσδοκία στα νήματα της νύχτας. Στη παραφωνία του μονολόγου εκμηστηρεύει το πάθος ολισθήματα της απουσίας φλόγα της παρουσίας όλεθρος ο φανός σου οικόσημο φυλαχτό μου στο μαυσωλείο των βυθών μου. Ενα ατελείωτο όνειρο. Είμαι σε αναμονή για τη νύχτα αφήνω τον εαυτό μου στα κύματα των ονείρων μου. Στέκομαι στο λόφο και πίσω από τα σύννεφα εξακολουθεί να φυσάει ο άνεμος και αφαιρεί τις αμφιβολίες μου. Ένα ατελείωτο όνειρο ένα όνειρο για σένα. Νομίζω ότι έχει ένα σημάδι από σένα Απόψε θα ήθελα να κρύψει τα συναισθήματά μου Θέλω η νύχτα να είναι μαζί σας! Θα κυνηγήσω κάθε βράδυ είμαι ο δούλος του ονείρου μου. Μια εικονογραφημένη σκηνή ανεβαίνει στην ομίχλη. Παίζουμε πολύ τολμηρά, αισθαντικά παιχνίδια. Γυρίζω τα μάτια μου και να κρύψω την ντροπή μου. Βλέπω, όπως και όλα τα λουλούδια μαραίνονται στη θερμαινόμενη πνοή της ζωής η ημέρα ηχομονωτική. Ξυπνάω την άνοιξη και το φιλί στο πρόσωπό σου, είναι τόσο γλυκό που με καίει. Φοίνικες. Κάπου στο βάθος του ορίζοντα μπορώ να ακούσω Μια μελωδία γλυκιά και θορυβώδη ένα ψιθύρισμα αέρα Ενα απαλό θρόισμα στους φοίνικες της ερήμου της ψυχής μου. Και στη συνέχεια έρχεται η σιωπή μετά την ημέρα Στη συνέχεια, η κενότητα ακολουθεί το σκοτάδι που μεταφέρεται Στις πτέρυγες και τις κλειστές αυλές της ψυχής μου. Αλλά η ίδια η ζωή θα επανέλθει στα βήματα της αυγής Το αεράκι φέρει τώρα τις ασημένιες ακτίνες του Η γη αφήνει ένα χασμουρητό Πάρτε αυτό το αεράκι με όλη την ψυχή σας και ίσως θα ακούσετε το θρόισμα και εσείς απο τους φόινικες στην έρημο της ψυχής σας. Ανυπότακες συνειδήσεις. Να αποδεχτείς τη ματαιότητα το σκοτεινό μηδενικό που καθημερινά στα βήματά μας ενεδρεύει να ζήσεις πάντα διψασμένος ερωτευμένος με τα θαύματα λες κι είσαι δεκαοχτώ χρονών λες και δεν πρόκειται αύριο να γίνουν όλα στάχτη ή ακριβώς γι’ αυτό όχι λοιπόν στη ματαιοδοξία και ναι στα εκστατικά στα θαμπωμένα μάτια ναι στο μολύβι που επιμένει ένα μολύβι που πεθαίνει ανυπότακτο. Είναι κάτι νύχτες… Είναι κάτι νύχτες, που λές, και δεν ξημερώνουν ποτέ… Σε πνίγει το σκοτάδι τους, ακόμα και αν δεν το φοβάσαι, ακόμα και αν το αγαπάς, ακόμα και αν αυτό σε τρέφει. Τελικά αυτό το σκοτάδι σε πνίγει. Είναι κάτι νύχτες, που με κόπο σηκώνεσαι απο το κρεβάτι να γράψεις μια καλημέρα, και πάλι πέφτεις και βουλιάζεις μέσα του. Σε καταπίνει σιγά σιγά και ηδονικά, σε κομματιάζει και δεν νοιώθεις πόνο παρά μόνο ηρεμία και ανακούφιση, Είναι κάτι νύχτες, σαν έκλειψη ηλίου. Ακούς τα ουρλιαχτά του ζώου εντός σου, αλλά δεν τρομάζεις. Λες, δεν θα ξημερώσει ποτέ πιά, και αποκοιμιέσαι απλά, μόνο με την μυρωδιά του νυχτολούλουδου στα ρουθούνια σου. Γιατί, και αυτό έχει ξεγελαστεί και μυρίζει… κι’ας έχει ξημερώσει….. Καπνός… Ανάβω τσιγάρο, γουλιά, γουλιά πίνω τον καφέ, την σκέψη σου να διώξω προσπαθώ, κι’αυτή, με παίζει με χορεύει, με πονά. Τυλίγεται τα πέπλα του καπνού και με χαιδεύει Μπαίνει στα ρουθούνια μου στα πνευμόνια κατεβαίνει και με πνίγει. Σαν κόμπος πάντα στον λαιμό, εκεί θα μένει. Να μου θυμίζει οτι απ΄την αγάπη μόνο δεν γλυτώνεις. Η αχλύ του ονείρου… Κι ύστερα ξεκρέμασα την ακτή Απ’ τα μπράτσα σου Το περιβραχιόνιο της αμμουδιάς Ζήσαμε τις κερασιές Το φιλί του Μάη Τη συναρμολόγηση της φωτιάς Το αναλόγιο της αγάπης Εξηγήσαμε όλα τα θαύματα Περπατήσαμε τους δρόμους της πόλης Παίξαμε σαν φυσαρμόνικες παιδιών Θλιβερά χαρούμενες Κρατήσαμε τη λάμπα ανοιχτή Καρωτίδα φωτός Είδαμε το φθινόπωρο να ρίχνει φύλλα Την ώρα να βγάζει παγετώνες από το στήθος Το χάος να κυβερνιέται από χάος Συνεταιριστήκαμε αγωνία Ανεβήκαμε στους εξώστες Δειπνήσαμε ως αργά. Μετά φιληθήκαμε με πάθος και χαθήκαμε στην αχλύ του ονείρου… Ωρες Σιωπής… Σιωπή… είναι δικιά σου,σου ανήκει… μπορείς με τη σιωπή σου να φωνάξεις να κλάψεις, να γελάσεις… μπορείς να εκφράσεις στον εαυτό σου κ μόνο οτι συναίσθημα σε κατακλύζει… εκεί που τα λόγια είναι περιττά που δε σου αρκούν, που δε βρίσκεις νόημα σε καμιά λέξη… εκεί που παλεύεις με τον εαυτό σου… εκει που μπορείς να κάψεις οτι σε εχει πληγώσει ,κάθε σου παράπονο κάθε σου χαμένο όνειρο.. . κάθε σου δειλία κάθε πικρή ανάμνηση… κ κυρίως κάθε σου φόβο… Στις δικές μου ώρες σιωπής βάζω φωτιά σ’ ένα κόσμο που με πληγώνει και ξαναγεννιέμαι απο τις στάχτες του. Μόνο εσύ… Εάν μόνο εσύ θα μπορούσες να δείς τα δάκρυα στον κόσμο που άφησες πίσω σου μόνο εσύ θα μπορούσες να θεραπεύσεις την καρδιά μου απλά άλλη μιά φορά ακόμη και όταν κλείνω τα μάτια μου υπάρχει μια εικόνα του προσώπου σου βαθειά μέσα μου και για άλλη μια φορά έχω συνειδητοποιήσει είσαι μια απώλεια που δεν μπορώ να αντικαταστήσω ενα δάκρυ μου καυτό που αργοκυλησε απο τα μάτια μου ένας στεναγμός που βγήκε σαν λάβα απο το ηφαίστειο της ψυχής μου. Εφυγες και πήρες μαζί σου όλες τις πορφύρες του δειλινού το μυστήριο της αστροφορεμένης νύχτας. Κάποια στιγμή θα ανταμώσουμε σε άλλους γαλαξίες και τότε θα σου ξανα παίξω στο πιάνο την αγαπημένη σου μπαλλάντα -Διαχρονική Αρμονία. Ταξιδεύοντας στα κύματα του διαχρονικού ορίου στα αόρατα σύνορα της ύπαρξης ανεβάζοντας τα αμέτρητα βουνά στους άγνωστους κόσμους καλώντας τα αιώνια πνεύματα στις ανάερες στιγμές ταξιδεύεις… Φωτιές παντού Φωτιές, αυτές οι φωτιές δεν φωτίζουν το περιβάλλον καίγονται μόνο για να σηματοδοτήσουν το αιώνιο μονοπάτι του Ηλιου. το σπαθί μου είναι σφυρηλατημένο από σοφία έτσι οι εχθροί μου αντιμετωπίζουν αδιαπέραστο χάος το σπαθί μου είναι σφυρηλατημένο από τα αμέτρητα φεγγάρια έτσι έρχεται η ψυχή μου πάντα από τις σκιές. Μαύρες φλόγες φέρνω μέσα μου γιατί είμαι ο παραλήπτης της άκαιρης παρακμής Είμαι ο φορέας του ακατανόητου μαρτύριου συνοδευόμεου από την τελική εποχή του χάους αυτή είναι η ουσία της ύπαρξης μια διαχρονική αρμονία στο ίχνος της αβύσσου. -Διανυσματικό Κλάσμα. Ακολούθησα τη σκιά σου προς τη βάρκα του διαβόλου Σε ένα ωχρό άλογο, τρυπημένα, γκρίζα και κόκκινα σύννεφα Το βάρος της λύτρωσης στους ώμους μου Θα σας έδινα περισσότερα χρυσά από ότι θα μπορούσατε να χωρέσετε στις γροθιές σας, ολόκληρος ο κόσμος είναι στα χέρια σας. Αντιμετωπίστε την οργή σας και οι κυνηγοί σας θα γυρίσουν μόνοι τους πίσω. τα τόξα έχουν τελειώσει στην φαρέτρα τους. Αντιμετωπίστε την οργή σας Όταν σηκώνεστε η μοίρα σας είναι σφραγισμένη Δεν θα μείνει τίποτα παρά το αίμα στις αρθρώσεις σας. Μαρτυρήστε τη μοίρα μιας γενιάς Κλέψτε τη νύχτα όπου το αίμα αναμιγνύεται με τα υπόλοιπα Θα σας δείξει τι έχετε κρύψει μακριά Θα βρεθείτε να πνίγεσται σε σκιές αν αναπνέετε το παρελθόν σας. Η γάζες σας θα επιδιορθώσουν τις πληγές σας Θυμάστε το μέλλον σας στη λήθη Το παρελθόν σου είναι δικό σου Τα μάτια μου ατενίζουν τις ίριδες των ματιών σας όταν αυτές βλέπουν να ανάβουν οι λυχνίες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι της ψυχής μου διατρέχοντας το σκοτάδι; Διαψεύδοντας τις λέξεις και εξασθενίζοντας το νόημα μέχρι να παραμείνει μόνο στατικήη υφή σας; Ανεβείτε μαζί μου στα ύψη στα εξάρθιστα άκρα του γαλαξία. Κοιτάξτε κάτω από τα σύννεφα όλη τη δημιουργία Κοιτάξτε μέχρι τα αστέρια που έχω βάλει σαν φανάρια για να φωτίσει το δρόμο στο παιδί που κρύβετε μέσα σας που αντικαθιστά το λύτρωμά σας Ζείτε τη ζωή σας στις ρωγμές ενός άπειρου καμβά Ένα απλό κλάσμα ενός σημειώματος σε αιώνιες στάνζες. Κρατήστε βαθειά μέσα σας το μικρό αθώο παιδί που κρύβετε θα σας χρειαστεί ως εισητήριο για να περάσετε απέναντι τον Αχέροντα.